Terug naar huis.
Het belooft een rit met hindernissen te worden. Oscar, die ons eergisteren van de luchthaven ophaalde, zou ons om 10u naar Ezeiza, de internationale luchthaven van Buenos Aires brengen.
Om 10u30 is er nog geen Oscar te zien en nemen we een taxi. Deze brengt ons in sneltempo, zigzaggend door het verkeer nog tijdig ter plaatse. Daar schuiven we aan bij de lange rij wachtenden. Geen nood, ons vliegtuig dat vanuit Madrid moet toekomen heeft sowieso al 3u vertraging. Bij de check-in kunnen we meteen al reserveren voor het 2e deel van de vlucht, van Madrid naar Brussel dus. Ook deze vlucht is immers met 'Air Europe' en deze zal wachten op verbinding.
Eenmaal in Madrid aangekomen, in de vroege ochtend, heeft het vliegtuig helemaal niet gewacht. We moeten flink wat stappen van terminal 1 naar 2 en terug om een andere vlucht te boeken en ook onze bagage terug op te halen.
Na de middag brengt Brussels Airlines ons terug in het grijze België; het wordt weer wennen aan de temperatuur en de tijd!
We zijn 28 uur onderweg als we weer thuis in Oostende belanden.
Het was een onvergetelijk avontuur!
maandag 17 februari 2014
woensdag 12 februari 2014
Dag 20 en 21
Terug in Buenos Aires. We beginnen hier al onze weg te kennen!
We bekijken het theater Colon, een van de grootste theater- en concertzalen ter wereld.
We proberen opnieuw te boeken voor een tangovoorstelling. In cafė Ideal is dit het meest typisch en waar enkel de Argentijnen komen. De vorige keer kon het niet doorgaan wegens ziekte van één van de dansers, en vandaag wordt er niet gedanst. Bij een andere met enkel muziek van Piazolla mogen we eerst wel en dan weer niet filmen, dus wordt het " café de los Angelitos". Een mooi Art Nouveau decor, goede muzikanten en stijlvolle dansers. Daarbij ook nog een goede keuken, dus een mooie afsluiter voor de reis!
Terug in Buenos Aires. We beginnen hier al onze weg te kennen!
We bekijken het theater Colon, een van de grootste theater- en concertzalen ter wereld.
We proberen opnieuw te boeken voor een tangovoorstelling. In cafė Ideal is dit het meest typisch en waar enkel de Argentijnen komen. De vorige keer kon het niet doorgaan wegens ziekte van één van de dansers, en vandaag wordt er niet gedanst. Bij een andere met enkel muziek van Piazolla mogen we eerst wel en dan weer niet filmen, dus wordt het " café de los Angelitos". Een mooi Art Nouveau decor, goede muzikanten en stijlvolle dansers. Daarbij ook nog een goede keuken, dus een mooie afsluiter voor de reis!
maandag 10 februari 2014
Dag 19
We zijn al vroeg uit de veren voor een avontuurlijke excursie. Het is in Ushuaia vroeg en lang klaar in de zomer. In de winter is het echter maar 4 uur klaar. Vandaag is er weinig wind en een open hemel.
Dit komt goed uit want straks is het met een Zodiac en met de ervaring in Oostende kan dit een schokkende en natte belevenis worden. Eerst moeten we nog anderhalf uit met een omgebouwde vrachtwagen het eiland Isla Martillo zo dicht mogelijk naderen. Het is een zandweg met veel putten en het reiscomfort is dus ver te zoeken.We zitten alweer op de grens met Chili; er zijn dan ook veel Chilenen te zien. De plaats waar we "inschepen" in onze Zodiac heet Estancia Harberton, gelegen op een goede 80 Km ten Oosten van Ushuaia in het Beagle-meer.
Ondanks het gunstig weer is ook de boottocht aan de ruige kant; we schuiven zoveel mogelijk op naar de achterkant van het bootje om niet telkens op en neer gezwiept te worden. Helemaal langs achter is ook niet pluis want dan krijg je af en toe een flinke hap water over je heen.
De doorstane hobbelige rit wordt meer dan beloond! Een reuzenkolonie pinguïns staat ons op te wachten wanneer we ons voorzichtig uit het bootje laten glijden. Zeker met meer dan 10 000 zijn ze.
Klapwiekend waggelen ze het kleine eilandje door. Ze storen zich niet aan de felle wind die over hun koninkrijkje raast.
Vooral op de broedplaatsen laten ze zich gewillig fotograferen en filmen. Wegens de felle wind moeten we vanuit Mekkahouding filmen met de camera op de grond om geen trillende beelden te bekomen! Tot hilariteit van de anderen natuurlijk. Naast pinguïns zijn er nog watervogels maar ook ratten die de nesten kapot maken.
De gids krijgt ons bijna niet terug op de boot, zo ijverig zijn we aan het kijken en het filmen.
Daarna bezoeken we een interessant museum van de fauna op deze plaats. Skeletten van walvissen, dolfijnen, pinguïns, bevers, etc. sieren de wanden. We krijgen deskundige uitleg van een mooie afstammelinge van de eerste bewoners (indianen) in perfect Engels.
We zijn al vroeg uit de veren voor een avontuurlijke excursie. Het is in Ushuaia vroeg en lang klaar in de zomer. In de winter is het echter maar 4 uur klaar. Vandaag is er weinig wind en een open hemel.
Dit komt goed uit want straks is het met een Zodiac en met de ervaring in Oostende kan dit een schokkende en natte belevenis worden. Eerst moeten we nog anderhalf uit met een omgebouwde vrachtwagen het eiland Isla Martillo zo dicht mogelijk naderen. Het is een zandweg met veel putten en het reiscomfort is dus ver te zoeken.We zitten alweer op de grens met Chili; er zijn dan ook veel Chilenen te zien. De plaats waar we "inschepen" in onze Zodiac heet Estancia Harberton, gelegen op een goede 80 Km ten Oosten van Ushuaia in het Beagle-meer.
Ondanks het gunstig weer is ook de boottocht aan de ruige kant; we schuiven zoveel mogelijk op naar de achterkant van het bootje om niet telkens op en neer gezwiept te worden. Helemaal langs achter is ook niet pluis want dan krijg je af en toe een flinke hap water over je heen.
De doorstane hobbelige rit wordt meer dan beloond! Een reuzenkolonie pinguïns staat ons op te wachten wanneer we ons voorzichtig uit het bootje laten glijden. Zeker met meer dan 10 000 zijn ze.
Klapwiekend waggelen ze het kleine eilandje door. Ze storen zich niet aan de felle wind die over hun koninkrijkje raast.
Vooral op de broedplaatsen laten ze zich gewillig fotograferen en filmen. Wegens de felle wind moeten we vanuit Mekkahouding filmen met de camera op de grond om geen trillende beelden te bekomen! Tot hilariteit van de anderen natuurlijk. Naast pinguïns zijn er nog watervogels maar ook ratten die de nesten kapot maken.
De gids krijgt ons bijna niet terug op de boot, zo ijverig zijn we aan het kijken en het filmen.
Daarna bezoeken we een interessant museum van de fauna op deze plaats. Skeletten van walvissen, dolfijnen, pinguïns, bevers, etc. sieren de wanden. We krijgen deskundige uitleg van een mooie afstammelinge van de eerste bewoners (indianen) in perfect Engels.
zondag 9 februari 2014
Dag 18
USHUAIA, de meest Zuidelijke stad ter wereld en toegangspoort naar Antartica! De stad is in volle expansie. De oorspronkelijke huisjes, bekleed met metalen golfplaten verdwijnen stilaan uit het stadsbeeld.
Toerisme komt maar op de derde plaats; er zijn heel wat regeringsgebouwen, er is een haven en industrie.
We starten de dag met een bezoek aan het "Parque Nacional Tierra del Fuego", 63 000 ha groot en op de grens met Chili dat ook zijn deel krijgt van Vuurland. Hier en daar wordt zelfs een meer of een berg in twee gedeeld. Vuurland is tot onze verwondering een groen en bosrijk gebied met veel waterplassen. Wel hebben de uit Canada ingevoerde bevers er lelijk huis gehouden : sommige bokspartijen zijn herschapen in een bomenkerkhof.
We kiezen natuurlijk niet voor het toeristisch treintje à la Plopsaland om bij "El Fin del mundo" te
geraken : eerst met een busje en daarna te voet komen we ook wel op deze bijzondere plek.
Het waait eens niet en met af en toe een zonnetje voelen we ons al in een Belgisch klimaat.
Na de middag trekken we met een catamaran het Beagle-kanaal op. We hebben geluk, het is mooi en rustig weer. De aalscholvers, witte zwaluwen en zeehonden genieten er kennelijk ook van.
Bij de Faro del Fin del Mundo (uit de roman van Jules Verne) keert plots het weer en wij eveneens want de wind steekt op en spoedig slaan de golven over de boot.
Straks gaan we opnieuw de culinaire toer op: veel vis en schaaldieren, dat kan dus niet mis lopen.
Een andere specialiteit van hier is de merluza negra, een diepzeevis gevangen in de wateren van Antartica. Exotischer kan het niet!
USHUAIA, de meest Zuidelijke stad ter wereld en toegangspoort naar Antartica! De stad is in volle expansie. De oorspronkelijke huisjes, bekleed met metalen golfplaten verdwijnen stilaan uit het stadsbeeld.
Toerisme komt maar op de derde plaats; er zijn heel wat regeringsgebouwen, er is een haven en industrie.
We starten de dag met een bezoek aan het "Parque Nacional Tierra del Fuego", 63 000 ha groot en op de grens met Chili dat ook zijn deel krijgt van Vuurland. Hier en daar wordt zelfs een meer of een berg in twee gedeeld. Vuurland is tot onze verwondering een groen en bosrijk gebied met veel waterplassen. Wel hebben de uit Canada ingevoerde bevers er lelijk huis gehouden : sommige bokspartijen zijn herschapen in een bomenkerkhof.
We kiezen natuurlijk niet voor het toeristisch treintje à la Plopsaland om bij "El Fin del mundo" te
geraken : eerst met een busje en daarna te voet komen we ook wel op deze bijzondere plek.
Het waait eens niet en met af en toe een zonnetje voelen we ons al in een Belgisch klimaat.
Na de middag trekken we met een catamaran het Beagle-kanaal op. We hebben geluk, het is mooi en rustig weer. De aalscholvers, witte zwaluwen en zeehonden genieten er kennelijk ook van.
Bij de Faro del Fin del Mundo (uit de roman van Jules Verne) keert plots het weer en wij eveneens want de wind steekt op en spoedig slaan de golven over de boot.
Straks gaan we opnieuw de culinaire toer op: veel vis en schaaldieren, dat kan dus niet mis lopen.
Een andere specialiteit van hier is de merluza negra, een diepzeevis gevangen in de wateren van Antartica. Exotischer kan het niet!
zaterdag 8 februari 2014
Dag 17
Zaterdag; de vlucht naar Ushuaia is een paar uur verplaatst : rustdag in de tour dus.
Mijn gedachten keren dikwijls terug naar Ostende. Dit was immers dé aanleiding van de reis.
Uiteindelijk is het daar een hectische week geworden ondanks de minutieuze voorbereiding. Waarom? Blijkbaar had ik onvoldoende de Argentijnse aard ingeschat. Schriftelijke afspraken weken vooraf, daar kan een Argentijn niet mee om. Zelfs van meer officiële documenten zoals de aanbevelingsbrief van de stad Oostende heeft niemand weet. Bij aankomst vielen ze dus uit de lucht en pas de laatste draaidag kon ik hen volledig over de streep trekken. Trekken is het juiste woord : ik moest eerst zowat in een Franse colère schieten (in het Engels dan) tegen Alfredo Baldini, baas van cultuur, onderwijs en toerisme, voor de doorbraak er kwam. De hiërarchie is duidelijk wijd vertakt, ook buiten het gemeentebestuur. Je komt telkens andere namen en diensten tegen waarbij de informatie niet of onvoldoende is doorgegeven. Ook vandaag bij de vluchtwijziging is het niet anders : men wil ons mordicus al om 9u ophalen terwijl de vlucht pas om 17u is. Voor de rest zijn de Argentijnen bijzonder vriendelijk, geduldig en behulpzaam. Rustiger ook dan de Italianen en Spanjaarden die tenslotte hun voorouders waren. Toch kreeg ik er eentje in paniek na een spraakverwarring. Ik vroeg aan Alfredo, met een on-Argentijns accent, wat er gebeurd zou zijn na de dood van Robette. Hij had zojuist gesproken over Roberto Festa, de schrijver van het boek over Oostende, en begreep verkeerdelijk dat Robette gestorven was. Zonder nog verder te luisteren naar mijn pogingen om het misverstand uit te leggen, belde hij al in alarmfase naar Roberto's dochter.
Een ander hilarisch filmmoment was wanneer we de scène met Antoine (de St. Exupery) draaiden.
"Antoine" moest in bed liggen en doen alsof hij sliep en wakker zou worden op ons geroep "Antoine, Antoine, reveille toi....". Antoine bleef echter slapen wegens vermoeid van de eerste dagen.
Voor het publiek was natuurlijk de aankomst van de "burgemeester" van Oostende van over een woelige zee het attractiepunt bij uitstek.
Door de haast in Ostende ben ik een shot vergeten nemen. Voor alle duidelijkheid een Filmshot,
nietwaar. Ik mailde dit ondertussen naar de tolk met kopie naar Derek, een vriendelijke cameraman,
die ons deze foto's ondertussen bezorgde. Nu ben ik in blijde verwachting van filmbeelden.
We bezoeken in El Calafate het museum "Centro de interpretacion historica" .
Het biedt interessante informatie over de eerste bewoners (-14000 j !), hun gebruiksvoorwerpen en expressievormen (grotschilderingen) en later de kolonisatie met andermaal het uitmoorden van de plaatselijke bevolking. Er is ook een boeiende documentaire te zien ondermeer over de grote breuken van de Perito Moreno gletsjer.
Daarna gaan we opnieuw naar de luchthaven richting USHUAIA waar we om 18u30 aankomen en meteen op koude windvlagen onthaald worden.
Ons hotel heet "Terra de fuega", vuur zal inderdaad welkom zijn.
Zicht vanuit het hotel :
De roze krab is hier de plaatselijke specialiteit; dit zullen we niet nalaten om te verkennen.
Zaterdag; de vlucht naar Ushuaia is een paar uur verplaatst : rustdag in de tour dus.
Mijn gedachten keren dikwijls terug naar Ostende. Dit was immers dé aanleiding van de reis.
Uiteindelijk is het daar een hectische week geworden ondanks de minutieuze voorbereiding. Waarom? Blijkbaar had ik onvoldoende de Argentijnse aard ingeschat. Schriftelijke afspraken weken vooraf, daar kan een Argentijn niet mee om. Zelfs van meer officiële documenten zoals de aanbevelingsbrief van de stad Oostende heeft niemand weet. Bij aankomst vielen ze dus uit de lucht en pas de laatste draaidag kon ik hen volledig over de streep trekken. Trekken is het juiste woord : ik moest eerst zowat in een Franse colère schieten (in het Engels dan) tegen Alfredo Baldini, baas van cultuur, onderwijs en toerisme, voor de doorbraak er kwam. De hiërarchie is duidelijk wijd vertakt, ook buiten het gemeentebestuur. Je komt telkens andere namen en diensten tegen waarbij de informatie niet of onvoldoende is doorgegeven. Ook vandaag bij de vluchtwijziging is het niet anders : men wil ons mordicus al om 9u ophalen terwijl de vlucht pas om 17u is. Voor de rest zijn de Argentijnen bijzonder vriendelijk, geduldig en behulpzaam. Rustiger ook dan de Italianen en Spanjaarden die tenslotte hun voorouders waren. Toch kreeg ik er eentje in paniek na een spraakverwarring. Ik vroeg aan Alfredo, met een on-Argentijns accent, wat er gebeurd zou zijn na de dood van Robette. Hij had zojuist gesproken over Roberto Festa, de schrijver van het boek over Oostende, en begreep verkeerdelijk dat Robette gestorven was. Zonder nog verder te luisteren naar mijn pogingen om het misverstand uit te leggen, belde hij al in alarmfase naar Roberto's dochter.
Een ander hilarisch filmmoment was wanneer we de scène met Antoine (de St. Exupery) draaiden.
"Antoine" moest in bed liggen en doen alsof hij sliep en wakker zou worden op ons geroep "Antoine, Antoine, reveille toi....". Antoine bleef echter slapen wegens vermoeid van de eerste dagen.
Voor het publiek was natuurlijk de aankomst van de "burgemeester" van Oostende van over een woelige zee het attractiepunt bij uitstek.
Door de haast in Ostende ben ik een shot vergeten nemen. Voor alle duidelijkheid een Filmshot,
nietwaar. Ik mailde dit ondertussen naar de tolk met kopie naar Derek, een vriendelijke cameraman,
die ons deze foto's ondertussen bezorgde. Nu ben ik in blijde verwachting van filmbeelden.
We bezoeken in El Calafate het museum "Centro de interpretacion historica" .
Het biedt interessante informatie over de eerste bewoners (-14000 j !), hun gebruiksvoorwerpen en expressievormen (grotschilderingen) en later de kolonisatie met andermaal het uitmoorden van de plaatselijke bevolking. Er is ook een boeiende documentaire te zien ondermeer over de grote breuken van de Perito Moreno gletsjer.
Daarna gaan we opnieuw naar de luchthaven richting USHUAIA waar we om 18u30 aankomen en meteen op koude windvlagen onthaald worden.
Ons hotel heet "Terra de fuega", vuur zal inderdaad welkom zijn.
Zicht vanuit het hotel :
De roze krab is hier de plaatselijke specialiteit; dit zullen we niet nalaten om te verkennen.
vrijdag 7 februari 2014
Dag 16
We varen op Lago Argentina, het grootste meer van Argentinie. De oppervlakte is bijna de helft van België.
We komen dichtbij de gletsjer Upsala, de grootste gletsjer in het natuurpark (870 km² ).
Een uurtje verder varen en we komen bij de Glaciar Spegazzini, vooraan is hij 130 m hoog!
Tot slot varen we weer langs de beroemdste gletsjer, de Perito Moreno.
Het blijft ons verwonderen.
donderdag 6 februari 2014
Dag 15
Een hoogtepunt in het toeristische deel van onze reis: de gletsjer, Perito Moreno!
We rijden door een dor landschap naar 'Parque Nacional Los Glaciares'.
In tegenstelling tot de meeste gletsjers op aarde is de Perito Moreno niet aan het wegsmelten. Hij komt ongeveer 2 m per dag bij. Maar doordat de 'ijsrivier' langzaamschuift en beweegt brokkelt hij ook af en vallen enorme ijsblokken met veel gedonder in het meer.
Er zijn voetgangersbruggen voorzien vanwaar men gefascineerd kan kijken naar het veranderende spel van licht. Het vermoeden dat een blok ijs naar beneden zal komen, doet iedereen urenlang naar de ijsmassa turen.
De gletsjer vormt een ijsmuur van 70 m hoogte boven water, 5 km breed en 30 km lang en rust op een diepte van ruim 160m.
Abonneren op:
Posts (Atom)